Της Χαράς Καλαμογιώργου
Το θέμα της τηλεόρασης και του ανεπαρκούς συστήματος αξιών της έχει συζητηθεί κατά κόρον. Θα ήθελα όμως να σταθούμε στη στην κακή ποιότητα της τηλεόρασης και στο πόσο αυτή επηρεάζει τη νεολαία.
Πιστεύω ότι το πρόγραμμα της τηλεόρασης σε γενικές γραμμές πρέπει να στέκεται πάνω από το μέσο επίπεδο του κοινού. Γνωστός κοινωνιολόγος διατύπωσε την άποψη ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τις πνευματικές τους ανησυχίες όχι από δική τους βούληση, αλλά γιατί δεν έχουν καιρό να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και συνηθίζουν σε ευτελέστερα ερεθίσματα, επειδή αυτά ακριβώς βρίσκονται μπροστά τους. Έτσι και ο πιο απαιτητικός θεατής προσκολλάται στην εύκολη και εύπεπτη εκπομπή, γιατί, όταν θέλεις  να ψυχαγωγηθείς, δεν ασχολείσαι με μαθηματικές έννοιες. Εδώ ακριβώς παρουσιάζεται ο ανταγωνισμός, δηλαδή το ποσοστό τηλεθέασης των καναλιών, που εν ονόματι του κέρδους τους, αγωνίζονται όχι για την ποιότητα, αλλά για το ποιο από αυτά θα παρουσιάσει το πλέον » χαρωπό» θέαμα.
Φαναταστείτε όμως, πόσο πιο κερδισμένος θα ήταν ο τηλεθεατής, αν στο πρώτο κανάλι παρουσιαζόταν μια ποιοτικής ταινία, στο δεύτερο μια επιστημονική συζήτηση, στο τρίτο μια αξιόλογη μουσική εκπομπή και στο τέταρτο ένα οικολογικό ή άλλου είδους ντοκυμαντέρ. Ό,τι και να επέλεγε ο τηλεθεατής, μέσα από αυτήν την ποιοτική ποικιλία, θα ήταν ωφελημένος. Αντίθετα, είναι εύκολο να βρεθούν μετριότητες, που μπορούν να παράγουν, σε καθημερινή βάση, εκπομπές μέτριες, πρόχειρες ή και κακές. Ακόμη και τα δελτία ειδήσεων, που είναι εκπομπές ενημερωτικού χαρακτήρα, έχουν παραδοθεί στον πόλεμο της τηλεθέασης. Παρακολουθούμε μέσα από τα «τρέηλερ» τις θλιβερές εικόνες που θα ακολουθήσουν μετά από ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα. Δεν μπορώ να εξηγήσω για ποιο λόγο από τις πέντε μέχρι τις έξι το απόγευμα προβάλλεται από τα κανάλια η μιζέρια και η απανθρωπιά. Αυτό συμβαίνει σε ώρα που παρακολουθούν οι περισσότερο ευαίσθητοι δέκτες, τα παιδιά, αυτοί, δηλαδή, που δε θα προσεγγίσουν τα γεγονότα από κάποια άλλη πλευρά, εκτός από αυτή που τους προσφέρεται. Μέσα λοιπόν, από αυτήν την κατάσταση είναι αυταπόδεικτο ότι η τηλεόραση δεν μπορεί να προσφέρει στους νέους ό, τι τους χρειάζεται και τους λείπει. Η τηλεόραση στο όνομα της τηλεθέασης έχει απεμπολήσει έναν ακόμα στόχο της, που είναι η εκπαίδευση. Ο ρόλος της μόνο εκπαιδευτικός δε είναι.