«Δεν είμαι δήμαρχος, έχασα, αλλά θα αγωνίζομαι για τα πιστεύω μου, ως δημοτικός σύμβουλος». Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν οι τέως δήμαρχοι Ορεστιάδας Γρηγόρης Τζότζολας και Άγγελος Παπαίωάννου. Και οι δύο, έχασαν τις εκλογές ενώ ήταν δήμαρχοι, γιατί οι πολίτες προφανώς δεν ήταν ικανοποιημένοι από τη θητεία τους. Και οι δύο, άσχετα με την πολιτική τους διαδρομή και τους απολογισμούς τους, αποδέχτηκαν τη θέση που τους έδωσαν οι ψηφοφόροι. Και η θέση της αντιπολίτευσης, δεν είναι θέση μειωτική. Δεν είναι μία καρέκλα από κάτω. Είναι θέση ευθύνης, παρακολούθησης, προτάσεων και παρέμβασης. Άλλωστε καμία θέση δεν είναι για την καρέκλα. . .

Ο Άγγελος Παπαϊωάννου, παράλληλα με την ενασχόλησή του με τα του δήμου του, έκανε και την προσπάθεια να εκλεγεί βουλευτής. Το ήξερε, πως ήταν δύσκολο, αλλά το επιχείρησε, χωρίς να εγκαταλείψει το δήμο στα οκτώ χρόνια που έμεινε στην αντιπολίτευση.

Ο κάθε χαμένος βέβαια, έχει το δικαίωμα της προσωπικής απόφασης.
Ίσως να υπάρχουν και δήμαρχοι που έχασαν τις εκλογές και δεν πέρασαν ούτε απέξω από το δημαρχείο.

Υπάρχουν και δήμαρχοι που έχασαν και κάποια στιγμή επέστρεψαν στην τοπική αυτοδιοίκηση ως σύμβουλοι, όπως ο Λάκης Αρβανιτίδης στην Αλεξανδρούπολη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο καθένας κάνει τον απολογισμό του.
Προφανώς το έργο του καθενός καταγράφεται.
Και στο έργο αυτό, οι καταγραφές δεν αφορούν μόνο στις κορδέλες. Συμπεριλαμβάνουν και τα όσα δεν έγιναν, έκλεισαν, ρήμαξαν, καταστράφηκαν.

Προφανώς κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν μπορεί να είναι για πάντα δήμαρχος. Κάποια στιγμή σ’ όλα τα πράγματα έρχεται ένα τέλος.
Το αν θα δώσεις εσύ το τέλος πριν σου το δώσουν άλλοι, είναι και θέμα αυτοδιαχείρισης.
Γιάννης Τομαδάκης