Τομαδάκης φωτοΤην Παρασκευή το μεσημέρι, συνάντησα έναν γνωστό μου. Τι κάνεις Θοδωρή του λέω; Καιρό έχω να σε δω, τον ρωτάω.
«Γερμανία είμαι», μου είπε και έμεινα λίγο παγωτό.

Ο Θοδωρής, ήταν ένας ελεύθερος επαγγελματίας, με καλό μεροκάματα και με σταθερή δουλειά.
Δεν είχε ουσιαστικό οικονομικό πρόβλημα, είχα την αίσθηση.
Κύριος με τα όλα του, σωστός οικογενειάρχης, έδινε την εικόνα του ανθρώπου που έστω και σε κρίση, τα καταφέρνει.
Όταν τον ρώτησα γιατί έφυγε, αφού είχε σταθερή και καλή δουλειά (εισοδηματικό το κριτήριο), η απάντηση αφοπλιστική. Δε μου άφησε κανένα περιθώριο. Δεν μπορούσα να αμφιβάλω. Με νευρίασε, με τσάντισε, με απογοήτευσε, με έκανε να βρίζω από μέσα μου.

«Γιατί ότι έβγαζα τα πλήρωνα σε φόρους. Και η προκαταβολή θα πάει 100%» μου είπε.

Πήγε στη Γερμανία για να γίνει υπάλληλος. Μπορεί να βγάζει λιγότερα, αλλά ξέρει ότι αυτό που θα βγάλει θα μένει στη τσέπη. Με ωράριο, χωρίς να ανησυχεί για δάνεια, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, θα αλλάξει τα δεδομένα.

Δεν έφυγε γιατί δεν είχε δουλειά. Δεν έφυγε γιατί χρωστούσε. Έφυγε για να μη χρωστάει αύριο, από το υστέρημα της εργασίας του.

Λυπάμαι, αλλά σαν τον Θοδωρή είναι κι άλλοι.

Τι να πεις παραπάνω; Ας βάλουν κι άλλους φόρους.

Αν μείνει κανείς να εργάζεται, ίσως να τους ξε. . . πληρώσει.

Γιάννης Τομαδάκης