γράφει η

Κατερίνα Κάλτσου

Η Αλεξανδρούπολη αλλάζει. Όχι αργά. Απότομα. Και εκεί που μόλις πριν μια πενταετία ο τουρισμός έφτανε στα όρια του ανέκδοτου , σήμερα, κυρίως κάθε Σαββατοκύριακο , η πόλη κατακλύζεται από Τούρκους τουρίστες. 

Οι δρόμοι γεμίζουν, τα τραπέζια γεμίζουν, τα ταμεία χτυπούν. Σε ποιες τσέπες όμως καταλήγουν όλα αυτά τα χρήματα; 

Όταν μέσα σε έναν χρόνο περισσότερα από 20 μαγαζιά της εστίασης ανήκουν πια σε Τούρκους επιχειρηματίες, είτε «κρυφά» είτε «φανερά», προφανώς  μέρος της κατανάλωσης που παράγει η πόλη δεν επιστρέφει στην κοινωνία της, αλλά φεύγει εκτός συνόρων. Δηλ. σαν  οικονομική αιμορραγία με χαμόγελο!

Οι ντόπιοι επαγγελματίες ούτως ή άλλως στραγγαλίζονται: υψηλά ενοίκια, απλησίαστοι «αέρες», βαρύ φορολογικό σύστημα , έλλειψη προσωπικού, εξοντωτικός ανταγωνισμός. 

Ποιος μπορεί πραγματικά να ανοίξει σήμερα επιχείρηση εστίασης χωρίς μεγάλα κεφάλαια;; 

Σε κοινωνικό επίπεδο, η πόλη κινδυνεύει να μετατραπεί σε βιτρίνα για επισκέπτες και όχι σε τόπο για κατοίκους. Ήδη πολλοί ντόπιοι αισθάνονται «ξένοι» στο κέντρο τους. 

Οι τιμές δειλά-δειλά ανεβαίνουν, οι συνήθειες αλλάζουν, ο δημόσιος χώρος μεταμορφώνεται με κριτήριο όχι τον κάτοικο, αλλά τον τουρίστα.

Στο πολιτιστικό επίπεδο, η απειλή είναι ακόμα βαθύτερη. Ήδη η οικιστική φυσιογνωμία του τόπου παραδόθηκε καθολικά στην δόμηση και μοιάζει σαν περιοχή της Αθήνας! 

Αν χαθεί και η γαστρονομία μας από το προσκήνιο, αν τα τοπικά προϊόντα αντικατασταθούν από ξενόφερτα πρότυπα, τότε δεν χάνεται απλώς μια γεύση. Χάνεται η ταυτότητα. Χάνεται η μνήμη . Χάνεται η ψυχή αυτού του τόπου.

Η Αλεξανδρούπολη δεν είναι ούτε ανώνυμο τουριστικό θέρετρο ούτε «ουδέτερη ζώνη» επενδύσεων. Είναι μια ακριτική πόλη. Αυτό προσδίδει στην οικονομική δραστηριότητα και έναν πρόσθετο συμβολικό και εθνικό χαρακτήρα , που επιβάλλει σοβαρό σχεδιασμό και προσεκτική διαχείριση.

Η συγκυρία ότι ο περιφερειάρχης είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος του Επιμελητηρίου δεν είναι απλώς σύμπτωση. 

Είναι ευθύνη. Αν δεν σχεδιαστεί τώρα μια σοβαρή πολιτική γενναίας στήριξης της τοπικής επιχειρηματικότητας και ενίσχυσης της γαστρονομικής μας ταυτότητας, από όλους μαζί, αύριο θα συζητάμε όχι για ανάπτυξη , αλλά θα συζητάμε ως θεατές για «χαμένα τραίνα»!!! 

Γιατί, εν τέλει, το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πόσα μαγαζιά ή ακίνητα θα ανοίξουν. Είναι σε ποιους ανθρώπους θα ανήκει αυτή η πόλη μετά από λίγα χρόνια και τί στίγμα θα αποφασίσουμε να αφήσουμε στη μελλοντική της κοινωνία.

φωτογραφίες: Δημήτρης Αλεξούδης, συνταγές τοπικής γαστρονομίας για το 2ο Συνέδριο Αλεξανδρούπολης Εγκώμιον, με θέμα την γαστρονομία των προσφύγων στην Αλεξανδρούπολη,  στο πλαίσιο των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ 2024 από τον Δήμο Αλεξανδρούπολης, την Ένωση Θρακών και το Εργαστήριο Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του ΔΠΘ