Από το δημοτικό θυμάμαι, την αγαπημένη μου δασκάλα, να λέει ότι οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά. Θυμάμαι, όμως το σπίτι μου να γεμίζει με ξαδέλφια, θυμάμαι να γεμίζουμε τα σπίτια των συγγενών. Έχω την πολυτέλεια να έχω πολλά ξαδέλφια, τα οποία είναι η πραγματική μου περιουσία (ευχαριστώ δημόσια το κάθε ένα από αυτά, γιατί είμαστε όλα μια γροθιά όταν απαιτείται, ακόμη κι όταν δεν απαιτείται). Έχω την πολυτέλεια να έχω μία αδελφή, αλλά θα ήθελα κι άλλα αδέλφια. Πολλά αδέλφια. Σε λίγα χρόνια οι Έλληνες, δεν θα έχουν αυτή την πολυτέλεια. . .

Δεν θα γράψω ως δημοσιογράφος, αλλά ως Έλληνας, ο οποίος πληγώνεται από αυτό που περνάει η χώρα μας.

Το καλοκαίρι, σε μία παραλία της Αττικής όπου απολαμβάναμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές, γνωριστήκαμε με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, το οποίο είχε μαζί του το μοναδικό του εγγόνι. Ένα παιδί είχαν, ένα εγγόνι απέκτησαν και δε θα αποκτήσουν άλλο, καθώς ο γιος και η νύφη τους, θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί και να το μεγαλώσουν “σωστά”. Δηλαδή, να του παρέχουν ακριβά ρούχα, φροντιστήρια, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι και υποθέτω πολλή αγάπη. Στο ζευγάρι των ηλικιωμένων, το οποίο είχε το εγγονάκι, γιατί οι γονείς του παιδιού εργάζονταν, διέκρινα ότι θα ήθελαν να είχαν κι άλλα εγγόνια, αλλά . . . ένα παιδί έκαναν, ένα εγγονάκι τους χάρισε. Η σκέψη μου, τους συναντά συχνά. Το μετάνιωσαν, στεναχωρήθηκαν;

Δεν μπορώ να ξέρω, μπορώ όμως να φανταστώ.

Δεν είμαι αυτός που θα κρίνει το πότε κι πόσα παιδιά πρέπει να κάνει το κάθε ανδρόγυνο. Δεν μπορώ να μπω στη λογική ή στην ανάγκη του καθενός.

Κανείς μας δεν είναι.

Υπάρχει φτώχεια στη χώρα μας, υπάρχει ανάγκη, υπάρχουν πράγματα που δεν υπάρχουν.

Υπάρχει όμως πάνω απ’ όλα η οικογένεια.

Υπάρχει αυτό που δεν μετριέται με χρήμα, υπάρχει αυτό που δεν μπορεί να περιγραφτεί όταν κρατάς το παιδί σου αγκαλιά.

Τα πολιτικά κόμματα, οι υποψήφιοι, μιλούν για το δημογραφικό.

Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να δοθούν κίνητρα, για να κάνουν οι Έλληνες περισσότερα παιδιά.

Όλοι λένε, αλλά κανείς δεν κάνει.

Αλήθεια, πόσο αντιφατικό είναι σε μία χώρα η οποία αδυνατεί να κρατά τα παιδιά της εντός συνόρων, να ζητάς από τα νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά;

 

 

Δεν είμαι ο ειδικός που θα πει ποια πρέπει να είναι τα κίνητρα για να αυξηθεί ο πληθυσμός της χώρας. Είμαι πεπεισμένος όμως, ότι οι “ειδικοί” πρέπει πρώτα απ’ όλα να ρωτήσουν τις Ελληνίδες που έχουν ένα παιδί γιατί δεν κάνουν δεύτερο και τις Ελληνίδες που έχουν τέσσερα παιδιά αν μετάνιωσαν λεπτό για τις τέσσερις εγκυμοσύνες.

Για τις γυναίκες που έγιναν μία φορά μητέρες, δεν μπορώ να ξέρω την απάντηση.

Για τις γυναίκες που έχουν τέσσερα παιδιά την γνωρίζω. Όλοι τη γνωρίζουμε.

Δεν μετάνιωσαν, δεν σκέφτηκαν, δεν έκλαψαν από λύπη όταν έμαθαν ότι σε λίγους μήνες θα γεννήσουν για ακόμη μία φορά.

 

 

Επειδή στη χώρα μας, κάποιοι μιλούν με νούμερα, θα τους ζητήσω να εξετάσουν σοβαρά με χαρτί και μολύβι, το πόσο θα κοστίσει στον Έλληνα φορολογούμενο, όχι το να επιδοτείται με χρήμα η κάθε νέα ζωή, αλλά να επιβραβεύεται η κάθε πολύτεκνη μητέρα, η οποία δεν κάνει παιδιά για να εισπράττει επιδόματα.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αν θεσπιστεί η πρόωρη και πλήρης σύνταξη με συγκεκριμένα χρόνια υπηρεσίας (στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα) για κάθε μητέρα που θα αποκτήσει 3ο ή 4ο παιδί, εκτιμώ ότι οι γεννήσεις θα αυξηθούν.

Φυσικά υπάρχουν δεκάδες ακόμη προτάσεις, τις οποίες επικροτώ. Δεν αρκεί όμως μόνο να συμφωνούμε. Πρέπει και να υλοποιηθούν.

Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς Έλληνες σε λίγες δεκαετίες, εύχομαι κι ελπίζω ότι οι αποφάσεις για την στήριξη κάθε νέας οικογένειας, να είμαι άμεσες, γιατί η Ελλάδα θα χαθεί, γιατί θα μείνει Χώρα χωρίς κατοίκους. . .

Γιάννης Τομαδάκης