Με ένα ξεχωριστό μήνυμα, σαν να το έγραψε ο ίδιος ο Νίκος, ο γιος του Γιώργος τον αποχαιρετά.
Ο Νίκος Μπουρουλίτης δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας, αφήνοντας όμως σπουδαία παρακαταθήκη, για τον Έβρο, το Σουφλί, την οικοτεχνία, τα Μεταξωτά που τόσο αγαπούσε.

Το αποχαιρετιστήριο του Γιώργου Μπουρουλίτη στον πατέρα του.
Νικόλαος Μπουρουλίτης (5 Δεκεμβρίου 1962- 28 Μαρτίου 2021)
..ψάχνω να βρω τα λόγια εδώ και μέρες.. πως να αρχίσω.. πως να τελειώσω..
Να βρω τις λέξεις που του ταιριάζουν, που να τον περιγράφουν.. να πουν κάτι ακόμα για εκείνον.. 28 Μαρτίου στις 10 και μισή το πρωί αναχώρησε για το μεγαλύτερο ταξίδι του. Με μία ανάσα και σάλτο.. ελεύθερος πια.
Δραστήριος και διψασμένος. Ένα μυαλό έξυπνο και πρωτοπόρο, μπροστά από την εποχή του.. τον θυμάμαι να μη βρίσκει δυσκολία πουθενά, δεν υπήρχε κάτι που να μη μπορούσε να φτιάξει, να καταπιαστεί, να παιδευτεί, αλλά έτσι μάθαινε πως δουλεύει και έβρισκε λύσεις στα προβλήματα που προκύπταν. Καταπιανόταν με τόσα πολλά και τα έφερνε εις πέρας με προσοχή και προσήλωση. Άνδρας με εκπαίδευση δημοτικού αλλά με διδακτορικό του «πεζοδρομίου» όπως συνήθιζε να λέει. Αυτοδίδακτος και τολμηρός.
Αγαπούσε τους ανθρώπους πολύ, αγαπούσε τον τόπο του και ήθελε πάντα το καλύτερο δυνατό για την περιοχή του. Ήθελε το Σουφλί να βρεθεί στη θέση που του αρμόζει, πίστευε σε αυτό τον τόπο. Τον θυμάμαι να στηρίζει κάθε αθλητική δραστηριότητα, τις ομάδες βόλεϊ και ποδοσφαίρου, παθιαζόταν στις κερκίδες σα μικρό παιδί.
Ίδρυσε πριν από 30 χρόνια την Λέσχη μοτοσικλετιστών Σουφλίου, πόσο αγαπούσε τις μηχανές, πόσο αγαπούσε τα ταξίδια. Ήθελε οι νέοι να μάθουν για τις μηχανές.. να μάθουν να οδηγούν με ασφάλεια. Έφτιαξε πίστα μότο κρος στο ανάχωμα για όσους θυμούνται, πράγμα τολμηρό για την εποχή. Έφερε αναβάτες από όλη την Ελλάδα για να τρέξουν στη πίστα μας μόνο και μόνο για να πει στους νέους πως «έχουν κι εκείνοι» και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Έκανε φεστιβάλ με μουσικά συγκροτήματα και θεατρικές παραστάσεις. Μας θυμάμαι να πουλάμε μπλουζάκια της λέσχης στη πισίνα, πάντα δίπλα κι εμείς, να συμμετέχουμε σε ότι έκανε, να γίνεσαι μέρος του συνόλου και να θαρρείς πως όλα αυτά σου ανήκουν και είναι δικά σου.
Ίδρυσε το Λαογραφικό Μουσείο Σουφλίου «Τα Γνάφαλα» και αυτό πριν 22 χρόνια, πήρε το πάθος του παππού μου Γιώργου για την λαϊκή μας παράδοση και τις αντίκες και τη συγκέντρωσε όλη μας την ιστορία σε ένα όροφο. Πηγή γνώσεων και ιστοριών.. πήγαινε στα σπίτια των γερόντων, στα τραπεζάκια στο καφενείο και καθόταν με προσοχή και άκουγε ιστορίες.. αγαπούσε τις ιστορίες.. αυτό ήταν η πραγματική μας επαφή με το παρελθόν, οι ιστορίες.. πολύτιμες.. μη χαθούνε οι ιστορίες και χαθούμε κι εμείς.. γι’ αυτό μάλλον ήθελε να φυλάξει τα αντικείμενα που τις φέρουν στο μουσείο μας.. αντικείμενα φορείς ιστοριών..
Συμμετείχε με πάθος και προσωπικό κόστος σε αγώνες πολιτικούς και στήριξε όσους παθιασμένα θέλησαν να τολμήσουν για τον τόπο μας. Δεν περίμενε βοήθεια από κανένα, περήφανος και με αυτοπεποίθηση έφτιαχνε μόνος του ότι μπορούσε. Στήριζε την τοπική αγορά, το παζάρι ήταν το σπίτι του. Αγαπούσε όλα τα νέα παιδιά που επιχειρούσαν στην περιοχή μας και τους έδινε πάντα κουράγιο να προσπαθούν .
Γνώριζε όλους τους τουριστικούς μας προορισμούς, ήταν ο καλύτερος ξεναγός για πολλούς επισκέπτες όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν και λίγο να τους παίρνει και να τους πηγαίνει στα αμπέλια μας και στα βουνά μας, βόλτες στα δρομάκια μας, στις ταβέρνες και στα καφενεία μας, μη τύχει περαστικός και δε γνωρίσει τον τόπο μας όπως του αξίζει, να φύγει μαγεμένος και να θέλει να επιστρέψει.. Τον αγαπούσε τον τόπο μας και ήταν ερωτευμένος με την περιοχή μας. Ταξίδεψε πολύ στη ζωή του, είχε την ευκαιρία να ανοίξει το βλέμμα του και να επιλέξει τι θα κρατήσει για να κάνει καλύτερη τη ζωή μας.
Ταξίδεψε εκατοντάδες φορές Σουφλί – Αθήνα, 1000 χιλιόμετρα πήγαινε έλα με φορτωμένο αυτοκίνητο ως απάνω μεταξωτή πραμμάτια και βουρ για εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Κρήτη, Κύπρο, Γαλλία, Γερμανία, Δανία, Νορβηγία.. και που δε πήγε για να γνωρίσει ο κόσμος τα μεταξωτά μας. Περήφανος για την λαϊκή μας τέχνη και παράδοση ήθελε να τη διασώσει και να την γνωστοποιήσει στον καθένα. Πόσες γυναίκες δε περάσανε από το εργαστήριο μας, πόσες δε κέντησαν και δεν πλέξανε μεταξωτά υφάσματα.. 30 χρόνια στο δρόμο, μακριά από την οικογένειά του.. αλλά και πόσα μαγαζιά τολμήσαν και βάλανε το τοπικό μας προϊόν στα καταστήματα τους, εμπιστευτήκανε τις δημιουργίες μας και τις στηρίξανε.. πιστεύω πως μετά από τόσα χρόνια εκθέσεων το brand name «Μεταξωτά Σουφλίου» έγινε γνωστό και σήμερα ο κόσμος γνωρίζει τι είναι, χάρη σε αυτό τον κόπο.. και σε δύσκολες εποχές.. Έλεγε «Ήρθε ο Σουφλιώτης!!».. υπήρξε ο καλύτερος πρεσβευτής και έκανε την καλύτερη διαφήμιση όπου κι αν βρισκόταν πολλές φορές και χωρίς προσωπικό όφελος.. τον ένοιαζε πιο πολύ να μάθει ο κόσμος το Σουφλί μας..
Ήταν αληθινός και δίκαιος, ανακατώστρα και πειραχτήρι.. Του άρεσε να βγάζει την αλήθεια των ανθρώπων γι ‘αυτό και πολλές φορές παρεξηγήθηκε για αυτό. Αλλά όσοι τον αγαπήσαν ήξεραν.. μας έμαθες να πιστεύουμε στη δύναμη μέσα μας και να μην τα παρατάμε..
Να μη βολευόμαστε με τίποτα καλύτερο από αυτό που αξίζουμε.
Πατέρα.. δε θα σου ξαναπώ ποτέ αυτή τη λέξη κοιτώντας σε στα μάτια.. αλλά τα μάτια μου ότι και να δουν τριγύρω είναι σα να σου μιλούν. Έκανες καλή δουλειά. Θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο.. μας έδειξες το δρόμο.. με υπομονή και επιμονή.. όσο έχουμε ο ένας τον άλλον και έχουμε τα χέρια μας γερά δε θα έχουμε να φοβόμαστε τίποτα.
Ο πατέρας μου έπασχε από Σαρκωείδωση ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Το πάλεψε μέχρι τέλους.
Είναι ο δικός μου Ήρωας του 21! Ήρωας του 2021!