Ακόμη κι αν τα έχεις όλα, μπορεί να είσαι δυστυχισμένος. Κάτι να σε χαλάει, κάτι να μην σε αλλάζει. Ίσως το ψάχνεις, ίσως δεν το ψάχνεις.

Παραδοσιακά τις γιορτές, γινόμαστε φιλάνθρωποι. Δίνουμε σε ανθρώπους που είτε τους βλέπουμε στο δρόμο είτε γνωρίζουμε ότι έχουν ανάγκη και φροντίζουμε η προσφορά μας να φτάσει σ’ αυτούς, χωρίς απαραίτητα να μάθουν για εμάς.

Αυτές τις γιορτές δεν έδωσα. Όχι γιατί δε μου περίσσευε μισό ευρώ, όχι γιατί ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Δεν έδωσα γιατί τη μία φορά που ήθελα δεν είχα πάνω μου χρήματα. Αλλά και στα φιλοδωρήματα δεν ήμουν ο καλύτερος.

Περπατώντας, επί της Αγίων Θεοδώρων, έναν δρόμο που ήταν κάποτε από τους πιο φωτεινούς και εμπορικούς της Ορεστιάδας, έξω από ένα φούρνο ουρά. Ο κόσμος περίμενε να πάρει το ψωμί των γιορτών.
Κάπου εκεί ανάμεσα στην ουρά, στα πλακάκια του πεζοδρομίου, μία μάσκα, ως το άλλο πιατάκι του φτωχού, έδινε το σήμα μίας ηλικιωμένης για βοήθεια.

Προσπερνώντας αδιάφορα, βλέπω ένα κοριτσάκι να τρέχει και να αφήνει κάτι στη μάσκα. Ορίστε είπε και τρέχοντας επέστρεψε για να επανασυσταθεί  η παρέα των τριών καλαντιστών της οποίας ήταν μέλος.

Δεν ήταν βοήθεια. Δεν ήταν ελεημοσύνη.
Ήταν η απόφαση τριών παιδιών, να δώσουν από το δικό τους χαρτζιλίκι.
Προφανώς την προσπέρασαν κι αυτά και το συζήτησαν.
Η απόφαση εικάζω ήταν ομόφωνη και βρέθηκε η εκπρόσωπος να πάει να αφήσει ένα από τα κέρματά τους.

Το να προσπερνάς και να σκέφτεσαι τι πρέπει να κάνεις, ίσως να είναι σημαντικότερο από την απόφαση που έλαβες.
Το να προσπερνάς και να μην αδιαφορείς, ίσως είναι αυτό που κάναμε λάθος τα προηγούμενα χρόνια.

Η παρέα των τριών καλαντιστών, σήμερα με βοήθησε να προσπεράσω το ότι δεν πέρασα τις γιορτές όπως τα άλλα χρόνια.
Η πράξη τους, με έκανε να έχω την πιο γλυκιά επαφή με την τελευταία ημέρα του 2021.

Ας είναι ευτυχισμένα τα παιδιά που και να τα ξαναδώ δε θα τα γνωρίσω. Η πράξη τους ελπίζω να με συντροφεύει και να απαλύνει τα δύσκολα που θα με βρουν το 2022.
Γιάννης Τομαδάκης