Ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω το τι σημαίνει για τον καθένα η γιορτή των Χριστουγέννων.
Για άλλον είναι ευκαιρία, για άλλον αγγαρεία, για άλλον υποχρέωση.
Για μένα, ίσως μία καθημερινή ημέρα με μεγαλύτερες υποχρεώσεις.
Απελευθέρωση υποτίθεται από τα μέτρα του καταραμένου ιού που μας ταλαιπώρησε δύο χρόνια, ευκαιρία για τα παιδιά να πουν τα κάλαντα, για τους επαγγελματίες να ρεφάρουν, να δουν κόσμο στα μαγαζιά τους, να δώσουν με χαρά ή με λιγότερη χαρά στα παιδιά που λένε τα κάλαντα.
Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη. Ελπίζω και προσοδοφόρα.

Το πρωί η ομίχλη σα να αγκάλιασε όσους γιόρταζαν, σα να μην τρυπούσε τα κόκκαλα, αλλά να ζέσταινε τις καρδιές.
Στο ΑΤΜ ουρές. Φυσικά δεν φταίει ο κόσμος. Κι εγώ προχθές πήγα τρεις φορές, μέχρι να βρω καλή θέση. . .
Μία τελειώνουν τα λεφτά στο μηχάνημα, μία δεν μπορείς να κάνεις κατάθεση, μία όλοι θέλουν λεφτά, γιατί πρέπει να ψωνίσουν να στείλουν στα εγγόνια, να γεμίσει το τραπέζι.
Άλλωστε μόνο η αγάπη δεν αρκεί.
Αν αρκούσε μόνο η αγάπη, ίσως να αγαπούσαμε περισσότερο. Ίσως να μας αγαπούσαν, ίσως να προσπαθήσουν να μας αγαπήσουν.

Στο τραπέζι των Χριστουγέννων, θα βρεις γαλοπούλα, αρνί, χοιρινό, όρνιθα. Θα βρεις όλα τα καλά, ακόμη κι αν δεν είναι πολλά. Άλλωστε όταν ξέρεις ότι υπάρχουν κάπου τα Χριστούγεννα, συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Τώρα θα μου πείτε, υπάρχει και η μοναξιά.
Υπάρχουν και αυτοί που είναι μόνοι.
Υπάρχουν δυστυχώς και όπως είπαμε δεν αρκεί μόνο η αγάπη.
Έχεις χρόνο όμως, να μειώσεις τη μοναξιά τους.
Αλήθεια, στο τραπέζι των Χριστουγέννων δε νοιώθεις ότι περισσεύει μία καρέκλα για τον παλιό σου φίλο, για τον γείτονα που σου λέει καλημέρα, για τον πρώην σύντροφο;

Το ένοιωσες;
Μία μέρα είναι. Δε σου είπαμε να αγαπήσεις, ούτε να προσποιηθείς, ούτε να κάνεις μία καλή πράξη.
Μία άδεια καρέκλα να γεμίσεις, είναι ίσως πιο εύκολο.

Καλές γιορτές.

Γιάννης Τομαδάκης