Οι νέες κυκλοφορίες των εκδόσεων Επίκεντρο, βρίσκονται ήδη στα βιβλιοπωλεία

 

Πέντε ιδιαίτερα ενδιαφέροντα βιβλία, μελέτες, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Επίκεντρο. Τα βιβλία είναι των συγγραφέων Κώστα Στούπα, Μανώλη Κανδυλάκη, Θεοχάρη Αναγνωστόπουλου, Σταμάτη Αλαχιώτη και Γιάννη Ζαβολέα.

Ας δούμε τις νέες κυκλοφορίες αναλυτικά.

 

Η Επερχόμενη Αταξία
Στούπας Κώστας

Ποια είναι η σχέ­ση της βρο­χής με τη δη­μο­κρα­τία και της βι­ο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης με την γυ­ναι­κεία χει­ρα­φέ­τη­ση και τους γά­μους των ομο­φυ­λο­φί­λων;
Γι­α­τί ο Τζέ­ιμς Βατ συ­νει­σέ­φε­ρε πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον Κά­ρο­λο Μαρξ στην κα­τάρ­γη­ση της δου­λεί­ας και προ­σε­χώς της εκ­με­τάλ­λευ­σης του αν­θρώ­που από άν­θρω­πο;
Τι σχέ­ση έχει η πα­γί­δα του χρέ­ους με την πα­γί­δα του Σκί­νερ και η πα­γί­δα του Θου­κυ­δί­δη με την πα­γί­δα της βι­ο­λο­γί­ας και τον αν­θρω­πι­σμό;
Γι­α­τί το Calcoin έχει πε­ρισ­σό­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες να επι­κρα­τή­σει από το Bitcoin και σε ποιο ση­μείο του κύ­κλου της ατα­ξί­ας βρι­σκό­μα­στε;
Ο Κο­ντρά­τι­εφ, ο Καρ­ντά­σεφ, η Μάρ­γκα­ρετ Ατ­γουντ ή ο Χ. Τζ. Γου­ελς έχουν δι­α­τυ­πώ­σει το κα­λύ­τε­ρο σε­νά­ριο για το που πάει ο κό­σμος;
Τι προ­μη­νύ­ουν τα απα­νω­τά ρε­κόρ του SP 500 και της τι­μής του χρυ­σού;
Είναι σε θέ­ση οι κοι­νω­νί­ες των αν­θρώ­πων από «βού­τυ­ρο» και των «νάρ­κισ­σων» της Δύ­σης, να κα­τα­λά­βουν τι παί­ζε­ται;
Αν το κα­τα­λά­βουν, αντέ­χουν να θυ­σι­ά­σουν μέ­ρος των ανέ­σε­ων και της ευη­με­ρί­ας με δα­νει­κά προ­κει­μέ­νου να επα­νε­φεύ­ρουν την εκρη­κτι­κή δυ­να­μι­κή του αντα­γω­νι­σμού, της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς και της ανοι­χτής δη­μο­κρα­τι­κής κοι­νω­νί­ας, χω­ρίς τις ταυ­το­τι­κές υστε­ρί­ες (των σε­βα­στών κα­τά τα άλ­λα ) επι­μέ­ρους μει­ο­νο­τή­των. Είμα­στε σε θέ­ση να επα­νεκ­κι­νή­σου­με τον κα­πι­τα­λι­σμό;
Αυτή είναι η με­γα­λύ­τε­ρη πρό­κλη­ση της επερ­χό­με­νης πε­ρι­ό­δου ατα­ξί­ας.

Ο Κώ­στας Στού­πας γεν­νή­θη­κε στα Γι­άν­νε­να το 1962 και με­γά­λω­σε στη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία. Από τις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 ασχο­λεί­ται με τη δη­μο­σι­ο­γρα­φία και την αρ­θρο­γρα­φία γύ­ρω από θέ­μα­τα που αφο­ρούν τις χρη­μα­τι­στη­ρι­α­κές αγο­ρές, την οικο­νο­μία και τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Έχει ερ­γα­στεί με­τα­ξύ άλ­λων στον Επεν­δυ­τή, την Ημε­ρη­σία, το MegaChanel και το StarChannel, τον Planet FM και τον Real FM. Από το 2008 αρ­θρο­γρα­φεί στο Capital.gr και το Κε­φά­λαιο.

Αντάρτικες εφημερίδες στη Βόρεια Ελλάδα 1946-1949
Κανδυλάκης Μανώλης

Ενώ στην αρ­χή οι ειδή­σεις και οι τε­ρα­το­λο­γί­ες που δη­μο­σί­ευ­αν –με επί­ση­μες ανα­κοι­νώ­σεις– οι αντάρ­τι­κες εφη­με­ρί­δες προ­κα­λού­σαν εν­θου­σι­α­σμό και αγω­νι­στι­κό­τη­τα, όταν τα γε­γο­νό­τα τις δι­έ­ψευ­δαν γί­νο­νταν επι­κίν­δυ­νες για το ηθι­κό των ανταρ­τών. Το μι­κρό σχή­μα (δι­α­στά­σεις και σε­λί­δες) των εφη­με­ρί­δων, η μο­νο­το­νία των ειδή­σε­ων, η σι­ω­πή, η έλ­λει­ψη ανα­λύ­σε­ων για τις εξε­λί­ξεις, η κα­τα­φα­νής επι­λο­γή της ειδη­σε­ο­γρα­φί­ας αλ­λά και η συ­ντρι­πτι­κή υπε­ρο­χή των κυ­βερ­νη­τι­κών εφη­με­ρί­δων, όπως και ο μο­να­δι­κός ρα­δι­ο­φω­νι­κός σταθ­μός τους, απο­δεί­κνυ­αν συ­νε­χώς τη μει­ο­νε­κτι­κή θέ­ση των εφη­με­ρί­δων τους, που πε­ρι­ο­ρί­ζο­νταν στις σύ­ντο­μες ειδή­σεις κυ­ρί­ως για τις ανα­το­λι­κές Χώ­ρες, μα­κριά από την Ελ­λά­δα και τον παλ­μό της. Αντάρ­τες-πά­ντο­τε, με απει­ρία σε ζη­τή­μα­τα Επι­κοι­νω­νί­ας και του Τύ­που, δεν ήταν οι άν­θρω­ποι που χρει­ά­ζο­νταν και που γνώ­ρι­ζαν τον κίν­δυ­νο της ανεύ­θυ­νης δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας. Ασφα­λώς οι αντάρ­τες είχαν τη δυ­να­τό­τη­τα να εξα­σφα­λί­ζουν τα υλι­κά για την έκ­δο­ση εφη­με­ρί­δας (χαρ­τί, με­λά­νη και ψυ­χή), όμως η ανά­γκη του εύκο­λου δι­α­σκορ­πι­σμού και της απο­κρύ­ψε­ως των φύλ­λων δεν επέ­τρε­παν κά­θε σχε­τι­κή πρό­θε­ση. Το βι­βλίο αυτό έρ­χε­ται να κα­τα­γρά­ψει –για πρώ­τη φο­ρά– αυτά τα συ­μπτώ­μα­τα και τις ελ­λεί­ψεις αλ­λά και τη δύ­να­μη του Τύ­που και τον κίν­δυ­νο όταν τον δι­α­χει­ρί­ζο­νται άπει­ροι και άσχε­τοι έστω επι­στρα­τευ­μέ­νοι και μό­νο φα­να­τι­κοί και θαρ­ρα­λέοι αντάρ­τες, που όμως δεν επαρ­κούν…

Ο Μα­νώ­λης Καν­δυ­λά­κης είναι δη­μο­σι­ο­γρά­φος και ιστο­ρι­κός ερευ­νη­τής. Γεν­νή­θη­κε το 1934 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και ερ­γά­στη­κε στις πε­ρισ­σό­τε­ρες εφη­με­ρί­δες της. Από το 1973 μέ­χρι και το 1989 ερ­γά­στη­κε στον Ελ­λη­νι­κό Βορ­ρά ως ρε­πόρ­τερ και σε επι­τε­λι­κές θέ­σεις και με­τά ως συ­νερ­γά­της. Από το 1984 δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­θη­κε στην έρευ­να της Ιστο­ρί­ας του Τύ­που της Θεσ­σα­λο­νί­κης και της Μα­κε­δο­νί­ας, έκα­νε ανα­κοι­νώ­σεις σε Συ­νέ­δρια Ιστο­ρι­ών και δί­δα­ξε Δη­μο­σι­ο­γρα­φία σε Κέ­ντρο Ελευ­θέ­ρων Σπου­δών και σε Σε­μι­νά­ρια Δή­μων, Επι­στη­μο­νι­κών φο­ρέ­ων και Δη­μο­σί­ων Ορ­γα­νι­σμών, ενώ το 1999 εκ­δό­θη­κε ο πρώ­τος τό­μος της Εφη­με­ρι­δο­γρα­φί­ας της Θεσ­σα­λο­νί­κης ο οποί­ος βρα­βεύ­θη­κε αμέ­σως από την Ακα­δη­μία Αθη­νών. Το έρ­γο ολο­κλη­ρώ­θη­κε σε πέ­ντε τό­μους και κά­λυ­ψε την Ιστο­ρία των εφη­με­ρί­δων της Θεσ­σα­λο­νί­κης μέ­χρι το 2018. Πα­ράλ­λη­λα εκ­δό­θη­κε κα­τά­λο­γος των εφη­με­ρί­δων που εκ­δό­θη­καν στην Β. Ελ­λά­δα με ιστο­ρι­κά στοι­χεία τους κα­θώς και εξι­στό­ρη­ση των Εφη­με­ρί­δων του Μυ­στι­κού Τύ­που της Κα­το­χής στην Βό­ρεια Ελ­λά­δα, ενώ ήταν συ­ντά­κτης για τον Τύ­πο της Μα­κε­δο­νί­ας και Θρά­κης στην τε­τρά­το­μη Εγκυ­κλο­παί­δεια του Ελ­λη­νι­κού Τύ­που. Επί­σης εκ­δό­θη­καν τα βι­βλία του Ο Τύ­πος της Θεσ­σα­λο­νί­κης κα­τά τον Α΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και το συλ­λο­γι­κό βι­βλίο Εν Γκαίρ­λιτς για την αιχ­μα­λω­σία του ελ­λη­νι­κού σώ­μα­τος στρα­τού. Για την συμ­βο­λή του στην έρευ­να της Ιστο­ρί­ας βρα­βεύ­θη­κε από τον Δή­μο Θεσ­σα­λο­νί­κης με το Χάλ­κι­νο Με­τάλ­λιο, από την Ισ­ρα­η­λι­τι­κή Κοι­νό­τη­τα, από το Επι­μορ­φω­τι­κό Ίδρυ­μα της Ενώ­σε­ως Συ­ντα­κτών Η.Ε, Μα­κε­δο­νί­ας-Θρά­κης με το Βρα­βείο Μαρ­κί­δες Που­λίου μό­λις αυτό κα­θι­ε­ρώ­θη­κε, από το Ίδρυ­μα Προ­α­γω­γής της Δη­μο­σι­ο­γρα­φί­ας Μπό­τση, όπως και από άλ­λους φο­ρείς.

Μεταξύ αυτοκρατορίας και έθνους-κράτους:
Αναγνωστόπουλος Θεοχάρης

Η Μι­κρά Ασία υπήρ­ξε ήδη από την αρ­χαι­ό­τη­τα ένας γε­ω­γρα­φι­κός χώ­ρος όπου άκ­μα­σε ο ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός και στη συ­νέ­χεια η Ορ­θο­δο­ξία. Πα­ράλ­λη­λα, υπήρ­ξε πά­ντο­τε ένα σταυ­ρο­δρό­μι συ­νά­ντη­σης λα­ών, εμπό­ρων, κουλ­του­ρών και ετε­ρο­γε­νών θρη­σκευ­τι­κών ομά­δων. Ειδι­κό­τε­ρα με­τά τη μά­χη του Μα­τζι­κέρτ (1071), όταν και πα­γι­ώ­θη­κε η πα­ρου­σία των Σελ­τζού­κων Τούρ­κων στη Μι­κρά Ασία, Χρι­στι­α­νοί και Μου­σουλ­μά­νοι συ­νυ­πήρ­ξαν, εν μέ­σω φυ­σι­κά πολ­λών με­τα­βο­λών και πε­ρι­πε­τει­ών, μέ­χρι και τη Μι­κρα­σι­α­τι­κή Κα­τα­στρο­φή (1922). Η πό­λη που αντι­κα­τό­πτρι­ζε κα­λύ­τε­ρα από κά­θε άλ­λη αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν η Σμύρ­νη, ή «Γκι­α­ούρ Ισμίρ» όπως την απο­κα­λού­σαν οι Τούρ­κοι. Η πό­λη γνώ­ρι­σε αξι­ο­ση­μεί­ω­τη οικο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­στι­κή και πλη­θυ­σμι­α­κή ανά­πτυ­ξη τους δύο αιώ­νες που προ­η­γή­θη­καν της Μι­κρα­σι­α­τι­κής Κα­τα­στρο­φής.

Στο πο­λυ­θρη­σκευ­τι­κό και πο­λυ­ε­θνο­τι­κό μω­σα­ϊ­κό της Σμύρ­νης ήταν οι Ρω­μιοί που ση­μεί­ω­σαν τη με­γα­λύ­τε­ρη πρό­ο­δο στον οικο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό το­μέα. Το πο­λύ­πλο­κο όμως πέ­ρα­σμα από την επο­χή των με­γά­λων αυτο­κρα­το­ρι­ών στο σχή­μα των εθνι­κών κρα­τών, που ξε­κί­νη­σε τον 19ο και τε­λεί­ω­σε τον 20ό αιώ­να, ήταν φυ­σι­κό να με­τα­βά­λει τις συν­θή­κες που επι­κρα­τού­σαν στη Σμύρ­νη. Η πα­ρού­σα με­λέ­τη εστι­ά­ζει ακρι­βώς στην κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο με­τα­ξύ της Νε­ο­τουρ­κι­κής Επα­νά­στα­σης (1908) και της Μι­κρα­σι­α­τι­κής Κα­τα­στρο­φής, όταν η το­πι­κή ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη Κοι­νό­τη­τα βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πη με αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­κλή­σεις και ολο­κλή­ρω­σε με τρα­γι­κό τρό­πο την ιστο­ρι­κή της δι­α­δρο­μή έπει­τα από την κα­τάρ­ρευ­ση του ελ­λη­νι­κού στρα­τού στη Μι­κρά Ασία.

Ο Θε­ο­χά­ρης Ανα­γνω­στό­που­λος γεν­νή­θη­κε και με­γά­λω­σε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Εισή­χθη στο Τμή­μα Θε­ο­λο­γί­ας του Αρι­στο­τε­λείου Πα­νε­πι­στη­μίου Θεσ­σα­λο­νί­κης. Αφού έλα­βε το πτυ­χίο του βα­σι­κού κύ­κλου σπου­δών, πραγ­μα­το­ποί­η­σε με­τα­πτυ­χι­α­κές και δι­δα­κτο­ρι­κές σπου­δές στον το­μέα της Εκ­κλη­σι­α­στι­κής Ιστο­ρί­ας. Τα ερευ­νη­τι­κά του εν­δι­α­φέ­ρο­ντα επι­κε­ντρώ­νο­νται στην ιστο­ρία του Οικου­με­νι­κού Πα­τρι­αρ­χείου, της Ρω­μι­ο­σύ­νης και του σύγ­χρο­νου Ελ­λη­νι­σμού κα­τά τη δι­άρ­κεια του 19ου και του 20ού αιώ­να. Έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ειση­γή­σεις σε ιστο­ρι­κά και θε­ο­λο­γι­κά συ­νέ­δρια. Επι­πλέ­ον, έχει με­τα­φρά­σει ιστο­ρι­κές, θε­ο­λο­γι­κές και φι­λο­σο­φι­κές με­λέ­τες από την αγ­γλι­κή στην ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα. Επί του πα­ρό­ντος ερ­γά­ζε­ται ως Θε­ο­λό­γος στη δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, ενώ πα­ρα­δί­δει και μα­θή­μα­τα Εκ­κλη­σι­α­στι­κής Ιστο­ρί­ας ως συ­νερ­γά­της του Τμή­μα­τος Κοι­νω­νι­κής Θε­ο­λο­γί­ας και Χρι­στι­α­νι­κού Πο­λι­τι­σμού του Αρι­στο­τε­λείου Πα­νε­πι­στη­μίου Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Αναφορά στη Βιοηθική
Αλαχιώτης Ν. Σταμάτης

Η Βι­ο­η­θι­κή είναι η Επι­στή­μη που ασχο­λεί­ται με την αξι­ο­λό­γη­ση της συ­μπε­ρι­φο­ράς και των πρά­ξε­ων του αν­θρώ­που προς την κα­τεύ­θυν­ση του να μην εμπο­δί­ζο­νται οι ευερ­γε­τι­κές εφαρ­μο­γές της νέ­ας γνώ­σης και να πε­ρι­ο­ρί­ζο­νται οι κίν­δυ­νοι από τις επι­βλα­βείς συ­νέ­πει­ές της.

Η Βι­ο­η­θι­κή, μια νέα δι­ε­πι­στη­μο­νι­κή και πο­λυ­πρι­σμα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των επι­στη­μο­νο­τε­χνο­λο­γι­κών, κοι­νω­νι­κών, οικο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­κών, ηθι­κών και φι­λο­σο­φι­κών προ­βλη­μά­των, τα οποία ανα­δύ­ο­νται από την εφαρ­μο­γή των γε­νε­τι­κών και τε­χνο­λο­γι­κών εν γέ­νει νε­ω­τε­ρι­σμών, είναι μια απα­ραί­τη­τη «πυ­ξί­δα» για τη νέα συ­ναρ­πα­στι­κή πο­ρεία της αν­θρω­πό­τη­τας.

Η βι­ο­η­θι­κή στό­χευ­ση στις πο­λύ­πλευ­ρες ηθι­κές προ­ε­κτά­σεις, εφαρ­μο­γές και συ­νέ­πει­ες, λ.χ.,
## της κλω­νο­ποί­η­σης και των κλω­νο­προ­ϊ­ό­ντων,
## των γε­νε­τι­κά τρο­πο­ποι­η­μέ­νων ορ­γα­νι­σμών, των με­ταλ­λαγ­μέ­νων-νε­ο­φα­νών τρο­φί­μων και του ρό­λου της Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής Ηθι­κής,
## της χαρ­το­γρά­φη­σης του γο­νι­δι­ώ­μα­τος του αν­θρώ­που, του γε­νε­τι­κού επα­να­σχε­δι­α­σμού του και της στό­χευ­σης του «υπε­ραν­θρώ­που»,
## της επι­λο­γής του φύ­λου των παι­δι­ών κα­τά πα­ραγ­γε­λία και του γε­νε­τι­κού ντό­πινγκ,
## της υπο­βο­η­θού­με­νης ανα­πα­ρα­γω­γής και των βλα­στο­κυτ­τά­ρων, ομ­φα­λο­πλα­κου­ντι­κών και άλ­λων,
## της γο­νι­δι­α­κής θε­ρα­πεί­ας και της φαρ­μα­κο­γο­νι­δι­ω­μα­τι­κής,
## της ευθα­να­σί­ας και της «αθα­να­σί­ας»,
## της υπερ­νο­η­μο­σύ­νης, της να­νο­τε­χνο­λο­γί­ας, της να­νο­ϊ­α­τρι­κής,
## της σχέ­σης, εν γέ­νει, τε­χνο­λο­γι­κής εξέ­λι­ξης και πο­λι­τι­σμού,
μπο­ρεί να μει­ώ­σει την κοι­νω­νι­κή εντρο­πία (ατα­ξία) που ενερ­γο­ποι­εί­ται από την πά­λη του και­νούρ­γιου με το πα­λιό, στο βι­ο­η­θι­κό σταυ­ρο­δρό­μι του σή­με­ρα και του αύριο.
Ο ρό­λος του κα­θε­νός που «χει­ρο­κρο­τεί» τη δι­α­μορ­φού­με­νη βι­ο­η­θι­κή αρέ­να είναι πρω­τα­γω­νι­στι­κός. Δι­ό­τι η ενη­μέ­ρω­ση, η παι­δεία και η συ­να­κό­λου­θη ευθαι­σθη­το­ποί­η­ση που ελέγ­χουν τη σω­στή εφαρ­μο­γή της νέ­ας γνώ­σης, είναι ο κα­λύ­τε­ρος συν­δυ­α­σμός επι­στη­μο­νι­κής και κοι­νω­νι­κής προ­σφο­ράς.

Ο Στα­μά­της Ν. Αλα­χι­ώ­της είναι Ομό­τι­μος κα­θη­γη­τής Γε­νε­τι­κής, π. Πρύ­τα­νης του Πα­νε­πι­στη­μίου Πα­τρών και π. Πρό­ε­δρος του Παι­δα­γω­γι­κού Ιν­στι­τού­του.

Η ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ
Ζαβολέας Γιάννης

Η μη­χα­νή και το δί­κτυο συ­νι­στούν δύο αντί­θε­τες δο­μές ορ­γά­νω­σης, οι οποί­ες έχουν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί σε δι­α­φο­ρε­τι­κές πε­ρι­πτώ­σεις για την από­δο­ση ση­μα­σι­ών ανα­φο­ρι­κά με την έν­νοια της χω­ρι­κό­τη­τας. Ακρι­βώς, όμως, εξαι­τί­ας των δι­α­φο­ρών τους, η μη­χα­νή και το δί­κτυο μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν δύο συ­μπλη­ρω­μα­τι­κές δο­μές, ενταγ­μέ­νες σε ένα σύν­θε­το πρό­τυ­πο. Ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο δι­ε­ρευ­νά­ται στην πα­ρού­σα έρευ­να.
Αρ­χι­κά εντο­πί­ζο­νται και αξι­ο­λο­γού­νται οι δι­α­φο­ρές και οι ανα­λο­γί­ες με­τα­ξύ μη­χα­νής και δι­κτύου ως τε­χνο­λο­γι­κά επι­τεύγ­μα­τα και ακό­λου­θα ως προς την προ­σαρ­μο­γή τους στην από­δο­ση της έν­νοι­ας της χω­ρι­κό­τη­τας. Ανά­λο­γα δι­ε­ρευ­νώ­νται οι δυ­να­τό­τη­τες συ­γκρό­τη­σης ενός σύν­θε­του προ­τύ­που που να συν­δυ­ά­ζει τις δύο δο­μές, με εφαρ­μο­γή στο σχε­δι­α­σμό του χώ­ρου. Μέ­σα από σχε­τι­κές προ­σπά­θει­ες του μο­ντερ­νι­σμού κα­τά το Με­σο­πό­λε­μο και τον ύστε­ρο μο­ντερ­νι­σμό πά­νω άλ­λο­τε στη μία δο­μή άλ­λο­τε στην άλ­λη, ανα­δει­κνύ­ο­νται τα ιδι­αί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των δύο δο­μών ταυ­τό­χρο­να, όμως, δι­α­πι­στώ­νε­ται ότι οι δο­μές αυτές λει­τουρ­γούν συ­μπλη­ρω­μα­τι­κά, έτσι ώστε να ικα­νο­ποι­εί­ται μια πι­θα­νή με­τα­ξύ τους σχέ­ση. Η πα­ρα­τή­ρη­ση αυτή ισχυ­ρο­ποι­εί­ται με την εξέ­τα­ση επι­λεγ­μέ­νων αρ­χι­τε­κτο­νι­κών πα­ρα­δειγ­μά­των της πρό­σφα­της πε­ρι­ό­δου, οπό­τε και κα­τα­δει­κνύ­ε­ται η κα­ταλ­λη­λό­τη­τα του συν­δυ­α­στι­κού προ­τύ­που μη­χα­νή/δί­κτυο στη συ­γκρό­τη­ση του χώ­ρου.
«Το πρό­τυ­πο μη­χα­νής και δι­κτύου θα ήταν κα­τάλ­λη­λο στο να πε­ρι­γρά­ψει τη γέν­νη­ση, την εξέ­λι­ξη, τις αλ­λη­λε­πι­δρά­σεις, τις με­ταλ­λά­ξεις, το θά­να­το και την ανα­γέν­νη­ση για κά­θε μορ­φή συ­γκέ­ντρω­σης, ορ­γά­νω­σης, τρό­που σύ­ντα­ξης της σκέ­ψης, έκ­φρα­σης και από­δο­σης ση­μα­σι­ών, επί­σης τους σχη­μα­τι­σμούς σύν­θε­των ή και απλού­στε­ρων μορ­φών τά­ξης, με­ρι­κής ατα­ξί­ας ως και του από­λυ­του χά­ους. Εκτι­μώ­ντας το εύρος και τις προ­ε­κτά­σεις των εφαρ­μο­γών αυτών, πά­νω στο πρό­τυ­πο μη­χα­νής και δι­κτύου θα μπο­ρού­σε πι­θα­νά να ανα­πα­ρα­στα­θεί με επάρ­κεια κά­θε στοι­χείο, συν­θή­κη και γε­γο­νός ανα­φο­ρι­κά με την από κοι­νού συ­νει­σφο­ρά τους στη συ­γκρό­τη­ση του χώ­ρου».

Ο Γι­άν­νης Ζα­βο­λέ­ας είναι Ανα­πλη­ρω­τής Κα­θη­γη­τής στο Τμή­μα Αρ­χι­τε­κτό­νων Μη­χα­νι­κών του Πα­νε­πι­στη­μίου Ιω­αν­νί­νων. Πα­ράλ­λη­λα δι­α­τη­ρεί τι­μη­τι­κό ακα­δη­μα­ϊ­κό τίτ­λο με το University of New South Wales (UNSW) στο Sydney της Αυστρα­λί­ας. Έχει δι­δά­ξει αρ­χι­τε­κτο­νι­κή στα UNSW και The University of Newcastle της Αυστρα­λί­ας, το Πα­νε­πι­στή­μιο Πα­τρών και το Πο­λυ­τε­χνείο Κρή­της. Σπού­δα­σε Αρ­χι­τε­κτο­νι­κή στο Εθνι­κό Με­τσό­βιο Πο­λυ­τε­χνείο (ΕΜΠ, δί­πλω­μα / PhD) και το University of California Los Angeles (υπό­τρο­φος Ιδρύ­μα­τος Ωνά­ση), επί­σης Comparative Media Studies στο Massachusetts Institute οf Technology (CMS/MIT, υπό­τρο­φος Ιδρύ­μα­τος Γε­ωρ­γίου και Μά­ρης Βερ­γω­τή). Ακα­δη­μα­ϊ­κός Επι­σκέ­πτης στα Πα­νε­πι­στή­μια Κύ­πρου, Dortmund Fachhochschule και Architectural Association, επί­σης Βο­η­θός Κα­θη­γη­τή στο Ερ­γα­στή­ριο Ψη­φι­α­κών Μέ­σων του ΜΙΤ. Έχει προ­σκλη­θεί να δώ­σει ομι­λί­ες σε πα­νε­πι­στή­μια με­τα­ξύ άλ­λων στη Γερ­μα­νία, τη Σου­η­δία, το Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο, την Αυστρα­λία, τη Νέα Ζη­λαν­δία, την Ια­πω­νία και τις ΗΠΑ. Ερ­γά­σθη­κε ως αρ­χι­τέ­κτο­νας (Los Angeles, Βο­στό­νη, Αθή­να), επί­σης στην πα­ρα­γω­γή ται­νι­ών (SONY Imageworks, Los Angeles) και ως Art Director (Games-to-Teach, MIT/Microsoft). Δι­ε­ρευ­νά νέ­ες δο­μές, με­θό­δους και και­νο­το­μί­ες με ανα­φο­ρά στις φυ­σι­κές επι­στή­μες, τη φι­λο­σο­φία, τις τέ­χνες και την τε­χνο­λο­γία, ως δι­ευ­ρυ­μέ­νο σύ­νο­λο από «ερ­γα­λεία σκέ­ψης» (tools-for-thought) στην αντι­με­τώ­πι­ση προ­κλή­σε­ων για την Αρ­χι­τε­κτο­νι­κή στη Με­τά-το-Αν­θρω­πό­και­νο επο­χή. Σχε­τι­κά, συμ­με­τεί­χε στο ερευ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα Bio-Shelters (UNSW), με θέ­μα το σχε­δι­α­σμό τε­χνη­τών υφά­λων για την ανα­βάθ­μι­ση της ποι­ό­τη­τας των υδά­των και της βι­ο­ποι­κι­λό­τη­τας στις πα­ρά­κτι­ες πε­ρι­ο­χές του Sydney.
Είναι συγ­γρα­φέ­ας και συ­νε­πι­με­λη­τής των επι­στη­μο­νι­κών εκ­δό­σε­ων Nexus Network Journal «Patterns and Spatial Organisation: Culture, History and Future Perspectives» (Birkhauser/Springer 2021), Computational Design: From Promise to Practice (AVedition 2020), και Surface: Digital Materiality and the New Relation between Depth and Surface (ΕΑ­ΑΕ 2013). Έχει πλή­θος δη­μο­σι­εύ­σε­ων και δι­α­κρί­σε­ων όπως: κα­λύ­τε­ρη εισή­γη­ση στο συ­νέ­δριο Mongeometrija (Serbian Society for Geometry and Graphics SUGIG, Νονi Sad 2018), Excellence in Research Creative Works (The University of Newcastle 2014), κα­λύ­τε­ρη δι­δα­κτο­ρι­κή δι­α­τρι­βή (Σχο­λή Αρ­χι­τε­κτό­νων Μη­χα­νι­κών ΕΜΠ για τα έτη 2011 έως 2014 από το Κλη­ρο­δό­τη­μα Σα­ρά­φη), έπαι­νος στο δι­α­γω­νι­σμό Εφή­με­ρες Κα­τα­σκευ­ές για τους Ολυ­μπι­α­κούς Αγώ­νες 2004 (Αθή­να 2002) και 1ο βρα­βείο στο δι­α­γω­νι­σμό interactive storytelling (SONY/MIT 2001).
«Πώς θα έπρε­πε λοι­πόν να αρ­χί­ζει σή­με­ρα η εκ­παί­δευ­ση του αρ­χι­τέ­κτο­να; Σε ένα πα­λιό σχε­δι­α­στή­ριο με τα σχε­δι­α­στι­κά ερ­γα­λεία αιώ­νων ή σε ένα φο­ρη­τό υπο­λο­γι­στή με ασύρ­μα­τη επα­φή στο Δι­α­δί­κτυο; Έχουν δι­α­μορ­φω­θεί οι συν­θή­κες για να αρ­χί­σει η εκ­παί­δευ­ση αυτή σε φο­ρη­τό υπο­λο­γι­στή με ασύρ­μα­τη επα­φή στο Δι­α­δί­κτυο, χω­ρίς σχε­δι­α­στή­ριο, χω­ρίς μο­λύ­βι; Με το ερώ­τη­μα αυτό βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πος ο συγ­γρα­φέ­ας του βι­βλίου που κρα­τά­τε στα χέ­ρια σας όταν κλή­θη­κε να δι­δά­ξει σε πρω­το­ε­τείς σπου­δα­στές αρ­χι­τε­κτο­νι­κής και είναι πι­θα­νό να δό­θη­κε στην έρευ­να που οδή­γη­σε στη συγ­γρα­φή του προ­σπα­θώ­ντας να απα­ντή­σει σε ορι­σμέ­νες πτυ­χές του. Κι­νή­θη­κε στο εν­δι­ά­με­σο της μο­ντέρ­νας επο­χής, που αντι­με­τώ­πι­σε τη μη­χα­νή ως πρό­τυ­πο, και μι­ας με­τα­γε­νέ­στε­ρης επο­χής, που έδω­σε την πρω­το­κα­θε­δρία στο δί­κτυο.
Οι εμ­βα­θύν­σεις του έχουν πε­ρι­γρά­ψει τη με­τα­βο­λή αυτή αλ­λά και την προ­βο­λή της στο σύγ­χρο­νο σχε­δι­α­σμό του χώ­ρου, στην επο­χή της πλη­ρο­φο­ρί­ας. Με αυτό τον τρό­πο έχει θέ­σει θε­ω­ρη­τι­κά θε­μέ­λια για την κα­τα­νό­η­ση και την ερ­μη­νεία των πιο ση­μα­ντι­κών αλ­λα­γών στο χώ­ρο της αρ­χι­τε­κτο­νι­κής των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων». — Πα­να­γι­ώ­της Τουρ­νι­κι­ώ­της